Walnięty czas, tzn., chciałam napisać, cofnięty czas

 Witajcie Blogerzy!

Tej nocy, co jest za nami, przestawialiśmy zegarki.

                     Przypomniała mi się sytuacja, gdy wieki temu, z rana jak co dzień... wzięłam prysznic, ubrałam się i wypiłam kawę bez śniadania aby zdążyć na czas do pracy. Wpadłam z językiem na brodzie, chwytam za klamkę a tu co?! Zamknięte! Zamknięte? Dlaczego zamknięte? Co się stało? Dni pomyliłam a może godziny? Święto jakie? Myśli kłębiły mi się w głowie aż jeden przechodzeń zwrócił na mnie uwagę i powiedział: "Pewnie pani z tych wczorajszych". I się zaśmiał. Głupio mi się zrobiło, bo pomyślałam sobie, że przecież ja nie piję! Aż w końcu, po godzinie moich rozmyślań pod drzwiami, zaczęli pojawiać się inni pracownicy, którzy nie szczędzili żeby pośmiać się z mojej nadgorliwości do pracy. Po tym incydencie, już zawsze starałam się pamiętać o zmianie czasu ale, jak by nie było, jest to tak jak dawniej, tak i teraz, tak samo irytujące.
                           Teraz pomyślmy sobie... jak dawniej, zanim pojawiły się zegary tarczowe i inne, mogliby wprowadzić zmianę czasową a tym bardziej cofanie czasu w klepsydrze.

Nie było tego i też żyło się dobrze a teraz wymyślili chyba z nudów taką głupotę.

Sympatycznie, opisał owe zjawisko,  Rainer Maria Rilke* w wierszu: 

"Przepędzić czas"

Dziwaczne słowo: przepędzić czas!
Zatrzymać go, to byłoby zadanie.
Bo kogóż to nie trwoży: gdzie jest trwanie,
gdzie w końcu byt w tym wszystkim wszystkich nas? –

Spojrzyj, dzień zwalnia kroku przed przestrzenią,
która ku wieczorowi go porywa:
wstanie zmieniło się w stanie, stanie w leżenie,
i wszystko z własnej woli leżące upływa –

Góry śpią w świetności gwiazd ogromnej; -
lecz w nich także czas jest pełen błysków.
Ach, w moim dzikim sercu bezdomnie
nocuje wiekuistość.


Pozdrawiam tych, których czas oszukał... albo Tych, co to wymyślili lecz z wielką dezaprobatą.